ترانه ” سرزمینم” با صدای استاد ایرج رحمانپور  دارای شعری بسیار زیبا است که راوی بزرگی و عظمت طبیعت و جغرافیای بزرگ زاگرس می باشد.

سیمای زاگرس:   ترانه لری ” سرزمینم” با صدای استاد ایرج رحمانپور  دارای شعری بسیار زیبا است که راوی بزرگی و عظمت طبیعت و جغرافیای بزرگ زاگرس می باشد.

ایرج رحمانپور؛ متولد ۱۳۳۵ کوهدشت، شاعر و خواننده زبان های لکی و لری است. ایشان در دهه ۵۰ شمسی کار خود را در زمینه شهر، فیلمنامه نویسی، مقالات پژوهشی و زمینه زبانشناسی آغاز کرد. آثار رحمانپور شامل لری بختیاری نیز می‌باشد که بیشتر در زمینه شعر و موسیقی است. رحمانپور از سوگ سروده‌های بومی به ویژه “هوره” بهره می‌برد.

متن ترانه سرزمینم

* سرزمینم، سرزمینم ،کُت کُت اّنو نشینم                         (سرزمینم سرزمینم تکه پاره شده غمگین نشینم)

* چی کویا با زخمی امٌا سر وه بالا                                   (چون کوهها باش زخمی اما سربلند)

* چی دِنا اّفتو ِبئیرِ ،بَر کو و یارو                                        (چون کوه دنا آفتاب را بگیر و بین یاران تقسیم کن)

* چی گَهَِر، بَسپار وه خاطر، شُرِ بارو                               (مانند دریاچه گهر صدای شر شر باران را بخاطر بسپار )

* چی گِری ،طاقت بیار بَرفِ نِسارو                                   (و بمانند کوه گرین، برفهایی را که آفتاب نمی گیرند تحمل کن)

* چی کَوَر، بو وِ پناه ،بچه مَیارو                                          (مانند کبیرکوه، پناهگاه زنان نازا باش)

* سرزمینم، سرزمینم ،چی بلی با                                       ( سرزمینم سرزمینم چون بلوط باش)

* کُت کُت انو نشینم، چی بلی با                                        (تکه پاره غمگین نشینم چون بلوط باش)

* چُومَتِ  رَوَن، دِ شُوگار، تَشِ تژگاه ،حُونَیا  ژار                      ( مشعل راه شبگرد های گمگشته، آتش آتشگاه خانه های فقرا )

* سا خَسِ شکتِ گایار، ترمِ رَیا دیرِ بیمار                              (سایه پرپشتی  برای زمان خستگیِ شخم زن)

* یار دیرِ سفره حالی ،سال نَوار                                               ( دوست کهنه سفره های خالی سالهای قحطی)

* لیز گرم مَل زخمی ،د زِمِسو                                                    (آشیانه گرم پرنده زخمی در زمستان)

* رِم رِم رامِشگرونه ،سینِه برگ ئو پنجهِ بارو                                 ( از برخور باران با برگ درختان، صدایی مانند صدای نوازندگان ایجاد می شود)

* دار صد جا بُرِسَم ،هم میکه وا نو، باد دورو ،میزنش  و بَرزی آسو

(باز درخت صد جا بریده ام دوباره شکوفه می دهد و درگذر زمان، در افق کوهساران، با وزش باد به رقص در می آید)

* سرزمینم، سرزمینم ،کُت کُت اّنو نشینم                                              (سرزمینم درخت صد تکه تکه شده غمگینم)

* خُورموه، خُرم مُوه یه روزگاری، دل ایلام شاد مُوه وا نوبهاری          (روزگاری نیز خرم آباد خرم می شود و دل سرزمین ایلام با نوبهاری شاد می گردد)

*  کوه اَلوَن آو میکه ،برفیا نساری، کِل شادی می زنَن دُو بختیاری   

(و الوند کوه، برفهای سایه سارانش را آب میکند و در سرزمین بختیاری نیز صدای هلهله و شادی بر می خیزد)

* سرزمینم ،سرزمینم ،کُت کُت اّنو نشینم                                                 ( سرزمینم سرزمینم تکه پاره شده غمگین نشینم)